การพัฒนาและการฟื้นฟูเศรษฐกิจในฐานะหน้าที่ของสภามักถือเป็นเรื่องทางเทคนิคและซับซ้อนอย่างยิ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีความขัดแย้งกับกฎเกณฑ์ของแผนกวางแผน แต่การสร้างเศรษฐกิจท้องถิ่นที่ขับเคลื่อนโดยชุมชนจำเป็นต้องละทิ้งความโดดเดี่ยวดังกล่าว ยิ่งการพัฒนาเศรษฐกิจมากขึ้นเท่าไร ความกังวลและการทำงานของทั้งชุมชนก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น จำเป็นต้องสร้างภารกิจร่วมกันโดยคำนึงถึงความเป็นอยู่ที่ดีของเศรษฐกิจท้องถิ่นเป็นความรับผิดชอบของทุกคน ธุรกิจใหม่ๆ เกิดขึ้นจากวัฒนธรรมดังกล่าว ผู้บริโภคมองไปที่ผู้ผลิตในท้องถิ่น และมีโอกาสใหม่ๆ ในการพัฒนาความเป็นอยู่ทางเศรษฐกิจที่ดีขึ้นซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นได้ในสำนักงานของสภา สิ่งเหล่านี้ไม่ควรหมายความว่าเราควรมองข้ามความจริงที่ว่าคนจำนวนมากบริโภคน้อยเกินไปมากกว่าบริโภคมากเกินไป เศรษฐกิจที่ขับเคลื่อนโดยชุมชนยังคงต้องใช้ความพยายามอย่างเข้มข้นในการยกระดับมาตรฐานการครองชีพของสังคมที่ยากจนที่สุดและชุมชนของพวกเขา แต่ความพยายามเหล่านี้ไม่สามารถตั้งอยู่บนพื้นฐานแนวทางเศรษฐศาสตร์ตลาดเสรีแบบ “กระแสน้ำที่เพิ่มขึ้นช่วยยกเรือทุกลำ” ที่เป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวาง ซึ่งมองเห็นการขยายตัวของความมั่งคั่งในระดับสากลผ่านทางวิสาหกิจ และด้วยเหตุนี้การขยายการใช้วัสดุอย่างไม่ยั่งยืน จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการขจัดความยากจน ทางเลือกเดียวคือการแบ่งปันผลผลิตทางเศรษฐกิจในปัจจุบันหรือที่ลดลงให้กว้างขวางมากขึ้น ซึ่งหมายถึงนโยบายที่รับประกันรายได้ที่สูงขึ้นสำหรับพนักงาน การกระจายความมั่งคั่งที่เท่าเทียมกันมากขึ้น และมาตรการที่ตรงไปตรงมาเพื่อลดความไม่เท่าเทียมกันในระดับภูมิภาค ในขณะที่ชุมชนต่างๆ ทั่วโลกมุ่งหวังที่จะฟื้นฟูเศรษฐกิจของตน แนวทางการสร้างความมั่งคั่งของชุมชนเพื่อการพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นสามารถช่วยชี้แนะแนวทางใหม่ในขณะที่เราเริ่มฟื้นตัวจากการแพร่ระบาดของโควิด-19 “Central Tham” หรือ Better…